قصه فرهادشیرین شد

حرفهایی ناگفتنی دارم دردهایی با وسعتِ دریا قلبِ من با بودنت دلخوش و تو از قلبِ من جدا بودی توبرایم روزگاری قبل، مومنم من ولی...خدا بودی حیفِ آن شعرهای لیمویی که میانِ تک تکِ آنها تلخ میشد رفتنت آرام و تو شیرینِ قصه ها بودی من برایت کوه می کندم قلبِ تو اما! مرا پس زد بعدِ سالها نفیر و درد... از برم رفتی و ماندحسرت غصه ی فرهاد شیرین شد ناله ی شبهاش بودی تو گفتمت اهسته تر اما... رفتی و نشنیده بودی تو... مژگان رکنی:heart_eyes::heart_eyes: